Het curriculum vitae van Bruno Groening, door hemzelf geschreven, 1956

Ik, Bruno Gröning, woon in Plochingen (Neckar), Stumpenhof, in Dornendreher 117, werd als vierde kind van zeven broers en zussen van het echtpaar August Gröning op 31 mei 1906 in Danzig-Oliva geboren. Mijn vader was een metselaar voorman. Beide ouders stierven; mijn moeder in 1939, mijn vader in 1949.

Tijdens mijn jeugd en adolescentie, die ik thuis bij mijn ouders doorbracht, deed ik steeds meer ontdekkingen van vreemde vermogens die – te beginnen bij mij – bedoeld waren om een ​​kalmerende of helende invloed uit te oefenen op mens en dier. Zelfs als peuter werden zieke mensen in mijn bijzijn van hun klachten verlost, en zowel kinderen als volwassenen waren volkomen kalm met een paar woorden van mij als ze van streek waren of ruzie maakten. Als kind kon ik constateren dat de dieren, die gewoonlijk als schuw of zelfs gemeen werden beschouwd, goedaardig en tam tegen mij waren. Mijn relatie met mijn ouders was dan ook vreemd en gespannen. Al snel streefde ik naar volledige onafhankelijkheid om uit de omgeving van het “misverstand” van mijn familie te geraken.

Ik ging naar de basisschool. Na mijn ontslag ben ik een commerciële stage gaan doen. Ik was hier 2 1/2 jaar. Op verzoek van mijn vader moest ik deze leertijd echter opgeven omdat het de wens van mijn vader was dat ik een bouwvak zou leren. Ik volgde de wensen van mijn vader en leerde timmerman te worden. Er was echter geen afstuderen door middel van een examen, omdat er op dat moment hoge werkloosheid was in Gdansk. Om deze reden heb ik mijn leerwerkplaats 1/4 jaar voor het einde van mijn leertijd zonder eindexamen moeten opgeven, omdat het bedrijf waar ik studeerde moest sluiten wegens gebrek aan bestellingen.

Vervolgens slaagde ik er in 1925 in een bouw- en meubelschrijnwerkerij op te zetten en mijn eigen bedrijf op te zetten. Na bijna twee jaar stopte ik met deze activiteit en werkte als fabrieks- en gelegenheidsarbeider tot 1943. Ik werkte in een chocoladefabriek, op het postkantoor in Gdansk, ook als telegrambesteller voor ongeveer negen maanden en bij Siemens & Halske als een lage – spanning elektricien. Hier heb ik het meeste werk zelf gedaan. Ik deed al dit werk met interesse, en het was vooral belangrijk voor mij om een ​​stage te lopen, waar ik de kennis en vaardigheden van mensen uit alle lagen van de bevolking en alle sociale klassen kon bestuderen en leren hoe mensen hun leven vormden.

Ik was niet alleen op zoek naar de allerarmsten, maar ook naar de rijksten van de rijken om te zien hoe ze leefden. Een privé-leven zoals men het in de gebruikelijke zin verstaat (naar de bioscoop gaan, naar tavernes gaan, kaartspelen enz. enz.) interesseerde me niet [sic!]. (In de afgelopen jaren heb ik mensen van het ergste soort ontmoet die ik ze in voorgaande jaren niet kende. Ik denk aan mensen die als mijn managers fungeerden en die mij van 1949 tot eind 1955 zelf omringden. Ik heb schriftelijk bewijs hiervan in mijn bezit. Dit soort mensen heeft zo ingenieus gewerkt dat zelfs de autoriteiten niet de mogelijkheid hebben gehad om hen te veroordelen en het is daarom aan mij om mezelf te beschermen tegen de machinaties van deze mensen en om door te gaan.)

In 1928, toen ik 21 was, trouwde ik. Uit dit huwelijk kwamen 2 jongens voort, maar beiden stierven in het ziekenhuis. De oudste zoon stierf in 1940 op 9-jarige leeftijd, de jongste eveneens op 9-jarige leeftijd in 1947.

Het feit dat het huwelijksleven met mijn toenmalige vrouw ondraaglijk voor me was, al was het maar omdat mijn vrouw mijn manier van leven niet kon begrijpen. – Mijn vrouw verbleef tot 1947 met mijn jongste zoon in Gdansk en woonde samen met de Russische bezetting in Gdansk. In 1947 kwam mijn toenmalige vrouw naar Duitsland en woonde ik weer bij haar en mijn jongste zoon in Dillenburg. Een goed jaar na het overlijden van mijn jongste zoon (in 1949) scheidde ik destijds van mijn vrouw omdat mijn vrouw er niet mee kon instemmen, omdat ik – net als in voorgaande jaren, ook vandaag – mijn werk zag en zie in het helpen mensen om met mij een leven te delen dat alleen gericht is op behulpzaamheid. In mei 1955 werd dit huwelijk gescheiden. Op 25 juni 1955 trouwde ik met mijn huidige vrouw, Juliane [sic!] Dufossé.

In 1943 werd ik opgeroepen voor de Wehrmacht. Vanwege mijn mening was er wrijving. Dus ik was z. B. het vooruitzicht van een krijgsraad, omdat ik de verklaring had afgelegd: of je me nu vooraan zet of niet, ik schiet niemand neer. Maar uiteindelijk kwam ik vooraan.

In 1944 raakte ik door granaatscherven in mijn rechterdij gewond. deze halve k

ben ik naar het thuishospitaal gebracht, maar werd als niet-genezen persoon teruggestuurd naar de strijd tegen de Russen op Duitse bodem en werd in maart 1945 krijgsgevangen genomen door Rusland. December 1945 werd ik vrijgelaten uit Russische gevangenschap naar West-Duitsland.

In de Russische gevangenkampen kwam ik op alle mogelijke manieren op voor mijn kameraden, waarvoor ik drie keer naar het Russische hoofdkwartier werd gebracht voor ondervraging; in één geval werd ik bedreigd met schieten. IA. Ik eiste ook dat onze Duitse gevangenen op zijn minst als vee behandeld zouden worden, omdat de behandeling van de gevangenen in die tijd veel slechter was dan die van het vee.

In West-Duitsland heb ik samen met vluchtelingen uit de Sudetengau de “Hulporganisatie voor ontheemden” opgericht. Ik was ook lid van de Wooncommissie omdat ik me verplicht voelde om weer mensen te helpen. (Bewijs van deze activiteiten is inbegrepen.)

In maart 1949 werd ik voorgesteld aan de familie Hülsmann, Herford, door een vrouw die ik kende. Ik zou de zoon Hülsmann moeten helpen. Dit gebeurde. Hiermee maakte de heer Hülsmann grote propaganda en dit resulteerde in een grote menigte in en rond het huis van de Hülsmanns. Er waren veel genezingen, zelfs spontane genezingen. Het eerste wat ik nu deed, was naar de gezondheidsautoriteiten gaan met als doel samenwerking met artsen tot stand te brengen. Ik wilde in de eerste plaats overlast voorkomen. De autoriteiten weigerden, integendeel, ik kreeg een schriftelijk verbod op behandeling. De genezingszoekers die zich rond het Hülsmann-huis hadden verzameld, organiseerden tijdens mijn afwezigheid een demonstratie en bestormden het gemeentehuis. De burgemeester zag zich daarom genoodzaakt mij te laten bellen en mij nog minstens drie dagen de tijd te geven om te genezen. Ik maakte ook uitstapjes naar Hamburg, Sleeswijk, enz., om artsen te zien, van wie ik werd uitgenodigd om af en toe zieken te helpen tijdens een van mijn bezoeken. In Hamburg ging het zo ver dat ik door de plaatselijke burgemeester niet mocht spreken omdat de inwoners van Hamburg alles hadden voorbereid om mij in staat te stellen voor duizenden hulpzoekende mensen te spreken.

Dit werd gevolgd door de bekende pogingen van het tijdschrift “Revue” om mij samen te brengen met artsen voor experimenten. Zieke mensen van het academisch ziekenhuis van Heidelberg werden naar me toe gebracht. Prof. Fischer (woonachtig in Marburg) wilde met mij sanatoria creëren.

Door de hoge financiële eisen van prof. Fischer kwam er echter geen overeenstemming. Ik kreeg ook niet de beloofde goedkeuring. Gedurende deze tijd, toen ik niet langer in Herford was, was alleen de heer Egon-Arthur Schmidt, nu woonachtig in Heidelberg, Römerstr. 65, terug, die van mij de opdracht had gekregen om alle formaliteiten af ​​te handelen die nodig waren om het door hem en Hülsmann gedane voorstel tot oprichting van de vereniging “Ring van Vrienden van Bruno Groening” te realiseren, dat de vereniging in geen geval kon manier van elke kant worden aangevallen.

Deze „Vriendenring van Bruno Groening” ontving dagelijks 6 tot 7.000 brieven. Volgens mijn uitdrukkelijke instructies mochten deze brieven alleen worden geopend in aanwezigheid van twee getuigen, omdat de meeste van deze brieven vergezeld gingen van gelddonaties. Deze fondsen moeten worden verantwoord om te voldoen aan de wettelijke vereisten; maar niet alleen hierdoor, maar ook zodat geen van de briefopeners het geld van z te pakken kan krijgen. T. zou de allerarmsten kunnen verrijken. Deze gelden dienen op een bankrekening van de vereniging “Ring der Freunde Bruno Groening” te worden gestort.

Deze “Ring der Freunde”-vereniging werd in het leven geroepen, maar voldeed niet aan het verwachte doel op de manier waarop ik dacht dat het goed was. Ik heb kunnen vaststellen dat geen van het geld in de brieven, dat bij ontvangst van meer dan 1 miljoen brieven enkele 100.000 DM moest bedragen, niet meer beschikbaar was. Na langdurig onderzoek naar de verblijfplaats van deze fondsen, heb ik voldoende bewijs verzameld. Dit alles behoeft echter nog een gerechtelijke opheldering.

Deze grieven konden alleen ontstaan ​​omdat de heer Egon-Arthur Schmidt zich niet hield aan de belofte die hij me had gegeven om alles op een ordelijke manier te sturen volgens mijn uitdrukkelijke instructies. Volgens getuigen wist hij alles zo goed te regelen dat hij “gezond” werd door het ontvangen van geld van zieke mensen. Om elke verantwoordelijkheid te kunnen ontlopen, vertrouwde hij het voorzitterschap van de vereniging “Ring van Vrienden van Bruno Groening” toe aan een zekere prof. Berndt en wist in veel politieverhoren de schuld op deze voorzitter af te schuiven. (Bewijs is voor mij beschikbaar.) Als een gewiekste journalist wist Schmidt hoe hij zijn persartikelen pro

en tegen er geld mee te verdienen, en mezelf ook in zo’n slecht daglicht te stellen door zijn reeks artikelen dat ik als een van de ergste, smerigste mensen moest worden gezien, zodat zelfs de autoriteiten in de war raakten, en daarna te doen alsof hij, de engel der onschuld, wist niet dat de pers de artikelen op deze manier onder de aandacht zou brengen. De verwijten die ik hem had gemaakt, werden volledig genegeerd.

Het kan worden bewezen dat de heer Mecklenburg [sic!] ook medeplichtig is aan de grieven in mijn omgeving uit die tijd. Zoals hij mij beloofde, richtte hij na overleg met juristen een “Vereniging voor Onderzoek van Gröning’s Geneeswijzen” op – die schriftelijk werd vastgelegd. Hij wist hier frauduleus gebruik van te maken door meer dan 100.000 DM voor zichzelf te houden zonder mij een cent te geven. Integendeel, ik moest belasting betalen aan de belastingdienst van München voor geld dat Schmidt en Mecklenburg hadden geïnd en laten verdwijnen en waarvan ik niets had gezien. Op dit punt moet ik kort vermelden dat het geld dat is opgehaald bij Egon-Arthur Schmidt en Mecklenburg uit Herford, zoals ik al had besproken met Pastor Art – momenteel woonachtig in Herford – eerst op een bankrekening moet worden gestort. Pastor Kunst zou het recht moeten hebben over een deel van dit geld te beschikken om het aan de allerarmsten te kunnen overhandigen zonder mij te raadplegen. Voor meer geld moesten er huizen in de vorm van nederzettingen worden gebouwd voor mensen die hun huis waren kwijtgeraakt en voor anderen in nood. Daarnaast moeten kerken die door de oorlog zijn verwoest ook – als er geld is – worden voorbereid, enz. Helaas is dit niet gebeurd omdat deze fondsen zijn gestolen door hebzuchtige mensen.

Om de aanval van het publiek te vermijden, accepteerde ik een uitnodiging voor de Traberhof in München. Daar vonden de bekende optredens plaats die in de pers worden beschreven, en ook hier kwamen weer veel mensen bijeen.

Gedurende deze tijd ben ik eindelijk gescheiden van E.A. Schmidt.

Overal waar ik kwam, vonden genezingen plaats. In september 1949 was het plein voor de Traberhof op sommige dagen gevuld met meer dan 30.000 mensen die uit alle delen van Duitsland en de wereld naar Rosenheim kwamen.

Mijn vorige gastheer, Hülsmann, was inmiddels achter mijn rug een gretige “zakenman” geworden. Iedereen drong door met de belofte mij de medische vergunning te bezorgen, maar verdween weer als min of meer ontmaskerde gangsters nadat hun zaak was gesloten en had mij een dubieuze reputatie bezorgd, die gretig werd ontvangen door de pers.

Dus z. Zo verklaart een zekere graaf Soltikor [sic!] dat hij van plan is – en zich al voorbereidt – om een ​​positieve brochure over mij te schrijven, waarvoor ik hem documenten moet bezorgen. Als ik weigerde, wilde hij een negatieve brochure over mij schrijven, waarvoor hem al 50.000 DM was aangeboden.

In het voorjaar van 1950 ging ik naar Wangerooge. Weer hetzelfde: een stroom mensen die genezing zoeken, massagenezingen, vijandige houdingen van de gezondheidsautoriteiten. Intussen waren pogingen om een ​​medische vergunning in Beieren te krijgen mislukt, ook omdat mijn zogenaamde “manager” Mecklenburg destijds was gearresteerd en opgesloten wegens belastingontduiking en slechte financiële transacties.

Een uitweg uit deze agitatie van alle kanten leek tijdelijk mijn werk voor de natuurgeneeskundige Enderlin in München in de zomer van 1950. Maar Heilpraktiker Enderlin deed niet anders dan Schmidt en Mecklenburg. Hij had me via mijn advocaat, Dr. Reuss, de verzekering gegeven dat hij mij een officieel document wilde bezorgen dat moest bewijzen dat mijn activiteit niets gemeen had met de natuurgeneeskundige activiteit die door de wet wordt beschermd, zodat ik niet in conflict zou kunnen komen met de wet. Meneer Enderlin hield zich niet aan deze belofte. Maar hij heeft voor zichzelf enorme sommen geld ingezameld, waarvan ik geen cent heb gekregen, zodat hij later een villa in Feldafing kon kopen en met het geld van deze inkomsten opknappen.

In augustus 1950 heb ik mijn huidige vrouw leren kennen als de enige eerlijke, oprechte persoon die me in alles heeft geholpen om nieuwe regelgeving te creëren.

In oktober 1952 ontmoette ik E.A. Schmidt weer in Herford, en dat was omdat hij alles had opgeschreven om een ​​ontmoeting met mij te regelen. E.A. Schmidt smeekte me om het goed te maken voor alles wat hij tot dusver slecht had gedaan en beloofde me dat ik nu alleen maar correct zou handelen. Ik stond zelf erg wantrouwend tegenover zijn vaste verzekering, maar wilde er een voor hem

Geef jezelf een kans om jezelf te rehabiliteren – de min of meer enige boosdoener. Hij was het zelf die smekend aanbood om het boek “Die Wunderheilungen das Bruno Gröning”, dat hij al had geschreven, met de waarheidsgetrouwe beschrijvingen die het bevatte, die onherroepelijk waren – zoals hij het uitdrukte – uit te geven om het uit te kunnen drukken breng wat hij van me denkt. (1 exemplaar wordt meegeleverd). Omdat Schmidt zijn plan niet liet varen, zich liever direct aan mij hechtte en mij herhaaldelijk verzekerde dat hij al het mogelijke wilde doen om mijn werk op te bouwen zoals het bedoeld en gepland was vanaf het begin en mij mondeling en schriftelijk met nieuwe suggesties benaderde, Ik kwam geleidelijk weer bij hem terug en accepteerde uiteindelijk zijn aanbiedingen. Maar al snel – ondanks het feit dat hij me de positieve kant liet zien – lanceerde hij opnieuw, zoals ik kon bewijzen, een aantal zeer vuile artikelen over mij in de kranten. Nadat ik hem er zwaar over had verweten, verontschuldigde hij zich opnieuw door te zeggen dat hij niet wist dat de kranten er op zouden wijzen. Naar mijn mening en zoals ik in veel gevallen heb kunnen vaststellen, is alleen E.A. Schmidt verantwoordelijk voor alle verwarringen die in de (Herford) tijd zijn ontstaan, omdat hij de enige schuldige is.

Toen ik hem opnieuw de zwaarste verwijten maakte en hem duidelijk maakte dat ik op deze basis onmogelijk langer met hem kon werken, trok hij zich uiteindelijk terug en na het voltallige bestuur van de Gröning Vereniging, waar hij zich de bestuursfunctie wilde toe-eigenen directeur, hem weigerend, toonde hij zijn ware aard. Hij is nu in afwachting van rechtszaken tegen mij op basis van gegronde beschuldigingen en dient een aanklacht tegen mij in op basis van onware beschuldigingen in een poging de rechtbanken te misleiden en mij grote problemen te bezorgen.

In 1953 deed de natuurgeneeskundige Enderlin er opnieuw alles aan om mij weer voor zich te winnen. Hij liet me via mijn advocaat Dr. Reuss wist dat hij me nu toestemming wilde geven om alternatieve beoefenaarsactiviteiten uit te oefenen en dat ik mezelf voor dit doel zou willen opleiden, zodat ik een officieel alternatief beoefenaar-examen zou kunnen ondergaan en zo officiële toestemming zou krijgen om alternatieve beoefenaarsactiviteiten uit te oefenen. Het bureau van de openbare orde wees mijn verzoek af zonder mij tot het examen toe te laten. Op advies van mijn toenmalige advocaten, Schweizer-Späth en Dr. Reuss ging niet in beroep en de beroepsprocedure hiertegen werd uitgesteld.

Vandaag is er niet langer de mogelijkheid dat mijn absoluut legale acties in een kwaad daglicht worden gesteld of zelfs vervormd worden door mensen om me heen die slecht handelen en slecht denken. Sindsdien heb ik mij alleen in nauwere kring ter beschikking gesteld aan de lokale gemeenschappen van de Gröning Association. Mijn enige zorg is om mentale krachten over te brengen op mijn luisteraars. om hun eigen mentale krachten te versterken om zo orde te kunnen scheppen in hun innerlijke wezen.

Als ik door zieken word benaderd, wijs ik ze erop dat ze vertrouwen moeten hebben in hun artsen en dat ze tegen de tijd dat ze dit hebben en houden, al minstens 60% gewonnen hebben. Daarnaast vind ik het belangrijk om de kerken te vullen met gelovige mensen.

Ik heb ook vrienden in Frankrijk. Vooral daar praat ik vaak met artsen.

Ik ben me ervan bewust dat er niets illegaals is aan mijn acties, maar ik begrijp dat ik door de autoriteiten verkeerd moest worden beoordeeld vanwege de zeer onaangename incidenten die zich in mijn leven hebben voorgedaan.

Plochingen (Neckar) 27 december 1956

Gez. G R Ö N I N G 

Quelle:
Archiv Bruno Gröning Stiftung